Een waanzinnige plek
Theaterkoor Tot&Met gaat over ongeveer een jaar een grote productie doen. Dat is een zelfstandig optreden met een uitgebreide voorstelling van zang en theaterspel. We zijn druk bezig met het script en de ideeën voor wat we willen zingen. Intussen hebben we natuurlijk ook een mooie locatie nodig voor de uitvoering. Want wat is een uitvoering zonder een passende locatie? Voor ons thema ( dat we nu nog niet kunnen verklappen) hebben we zeker een goede locatie nodig!
Vanavond gaan we naar een bijzondere plek in Den Bosch voor een try-out van een locatie. Om te kijken of dit geschikt zou kunnen zijn. We krijgen het adres en daarnaast van tevoren allerlei gekke aanwijzingen. Je moet warme kleding meenemen, een deken en een stoel. Heet water en koffie, want er is geen catering en ook geen water in het gebouw. De dekens vanwege het galmgeluid dat er misschien in de locatie is. Later blijkt dat gelukkig niet het geval.
Ik rij met mijn fiets door de regen. Het is nat, donker en ook nog wat koud. Als ik in de buurt van het adres kom, zie ik schimmige figuren lopen en fietsen die net als ik een klapstoel of een krukje dragen. Daar moet het zijn. Door een massieve poort gaan we naar binnen. Het ziet er creepy uit. Nog net geen spookkasteel. Door de deur naar binnen, een hoge koele ruimte in, met verschillende verdiepingen boven elkaar. Overal buizen, trappen, hokjes, leuningen met het stof van jaren dat dit gebouw niet is gebruikt. Hoog boven ons een soort van lichtstraten. Ik ben nog nooit in zo’n gebouw geweest. Spannend!
Gelukkig is er wel goede verlichting. Er is in de middag een ploeg bezig geweest om het een beetje comfortabel te maken, hier. Geluid is getest. Er staat geen verwarming aan en daarom heel goed dat we warme kleding hebben aangedaan. Anne, de dirigente, laat ons wat inzingen, de stem opwarmen. Bas, de regisseur, staat lachend te kijken. Hij lijkt er wel lol in te hebben, zo’n bizarre locatie.
Daarna volgt een try-out van de mogelijkheden van het gebouw, waarbij zowel de dirigente als de regisseur met ons losgaan. We stijgen in het gebouw omhoog en kijken zingend vanaf de balkons naar beneden, waar de dirigente staat. Niet echt handig, we zien haar bewegingen van arm en hand totaal niet opkomen. Omgekeerd werkt het beter, maar dat is vast voor het publiek minder leuk. We gaan een keer om de trappen staan en dalen langzaam af, al zingend. Kortom, dit gebouw wordt grondig uitgetest.
Tot slot zingen we nog een gevoelvol lied voor één van de koorleden die afwezig is vanwege een overlijden in de omgeving. Hiervan wordt een filmpje gemaakt, dat we delen. Daarna weer naar huis, met de klapstoelen onder de arm. We weten nu veel meer over dit gebouw. Hoeveel mensen erin kunnen. Hoe we zichtbaar en hoorbaar kunnen zijn. Dat de akoestiek zeer goed is, ondanks dat dit gebouw voor een totaal ander doel is gemaakt. Dat het errug koud kan zijn. Binnenkort volgt de beslissing of we hier gaan optreden…